Açık Masa İştirak Programı
NEREYE SAVRULDUK? Steril sergiler, kapalı kutular... Sanat ve mutenalaşmanın anlaşmalı eviliği
Arzu Yayıntaş, Neriman Polat
24 Şubat 2012 Cuma 18.30
Türkiye’de çağdaş sanatta özellikle son beş yılda hızlı, dolayısıyla sağlıksız bir sıçrama oldu. Şu anki geldiğimiz konumda çağdaş sanat büyük ölçekli, sterilleşmiş kurumlara ve galerilere kalmış durumda. Orta ve küçük ölçekli alternatif oluşumlar yok olmaya yüz tutmuş ve inisiyatifler ya da bağımsızlar ise oluşumlarını sürdürmede zorlanıyorlar. Sanat üretimi ve sanatçı bir ilişkiler ağı içinde sıkışıp kalmış durumda. Kurumlar koleksiyonlarını, sponsorlarını destekleyecek sergilere öncelik verirken, eleştiri zemini kalmadığı için sanatçıya karşı hiçbir sorumluluk hissetmiyorlar ve kurallarını kendileri belirleyerek istedikleri gibi bir alan yaratıyorlar. Projeciliğin artmasıyla, 90’ların eleştirel, bağımsız sanatçı örgütlenmeleri unutuluyor, unutturuluyor öyle ki sanki bağımsız bir oluşumun olması imkansız hatta demode. Artık hayalleri süsleyen steril sergi mekanları, kapalı kutular ve solo sergiler. Belki de sanatın öncelikle kendi sömürüsü ile yüzleşmesi gerekiyor. Öyle ki sanatın kendisi için bir aktivizme ihtiyacı var. Sanat ve mutenalaşmanın anlaşmalı evliliği, sergi köleleri, ücretsiz katılımcı: sanatçı, kapı tutucular, ilişkilerinden prim kazananlar, projeciler, sergi bütçelerinin dengesizliği… Yeni tanımlara, öz-eleştiriye ve mobilitenin getirdiği hıza, aşırı üretime ve aşırı tüketime hayır diyerek durmaya ihtiyacımız var. Durup nereye savrulduğumuzu sorgulamaya başlamalıyız.
Açık Masa İştirak Program WHERE HAVE WE ENDED UP? Sterile exhibitions, closed boxes... The marriage of convenience between art and gentrification
Arzu Yayıntaş, Neriman Polat
24 Şubat 2012 Cuma 18.30
In Turkey there was a fast and therefore unhealthy leap in contemporary art especially in the past five years. In the current situation, contemporary art is limited to large scale, sterilized institutions and galleries. Medium and small scale alternative organizations are disappearing and initiatives or independent collectives are struggling to survive. Art production and artists are trapped in a web of relationships. While institutions prioritize exhibitions that will support their collections and sponsors, in the absence of a ground for criticism they don’t feel any responsibility towards the artist and they make their own rules and fashion the field as they wish. With an increase in ‘project’ oriented production, the critical and independent artist organizations of the 90s are forgotten, erased from memory such that the existence of an independent organization is now impossible or even old fashioned. What one dreams of now are sterile exhibition spaces, closed boxes and solo exhibitions. Perhaps art first needs to confront the exploitation in its own field and needs activism for its own sake. The marriage of convenience between art and gentrification, exhibition slaves, unpaid participants: the artist, the doormen, those who benefit from relationships, those who make projects, the disparity in exhibition budgets... We need new definitions and self-criticism and to stop and say no to the speed, over-production and over-consumption brought about by mobility. We need to stop and start questioning in which directions we were scattered.
Tütün Deposu Lüleci Hendek Caddesi No.12 Tophane 34425 İstanbul E depo@depoistanbul.net T +90 212 292 39 56 W www.depoistanbul.net
